W połowie marca br. Prokuratura Krajowa poinformowała Państwową Komisję, że uwzględniła jej wniosek i skierowała do Sądu Najwyższego skargę nadzwyczajną od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z 24 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciwko mężczyźnie skazanemu o zgwałcenie małoletniej poniżej lat 15.

 

Sądy obu instancji uznały oskarżonego za winnego napaści seksualnej na małoletnią, przy czym sąd apelacyjny uznał, że oskarżony obcował wprawdzie płciowo z pokrzywdzoną, jednak nie dopuścił się jej zgwałcenia. W ocenie Państwowej Komisji wyrok Sądu Apelacyjnego w W.  opierał się na całkowicie błędnej interpretacji pojęcia „przemoc” w rozumieniu art. 197  Kodeksu karnego, penalizującego przestępstwo zgwałcenia. Państwowa Komisja zwróciła uwagę, że na gruncie tego przepisu przemoc interpretowana jest szeroko i oznacza właściwie wszelkie zmuszenie  z wykorzystaniem siły fizycznej. Przemocą jest zarówno użycie siły fizycznej, jak i każde oddziaływanie, które uniemożliwia opór, przełamuje go lub wywiera wpływ na podjęcie decyzji rozumianej jako akt woli.

 

Pokrzywdzona w sposób nie budzący wątpliwości wyraziła brak zgody na czynności podejmowane przez oskarżonego, który tym samym działał wbrew jej woli, co – w ocenie Państwowej Komisji, spowodowało zrealizowanie przez sprawcę znamion przestępstwa zgwałcenia. Państwowa Komisja podkreśliła również, że przemoc stosowana wobec osoby poniżej 15 lat musi być oceniana odmiennie aniżeli wobec osoby dorosłej. Każde użycie wobec dziecka siły – choćby w niewielkim jej natężeniu – które w następstwie powoduje, że dziecko poddaje się czynności seksualnej, należy oceniać jako stosowanie przemocy w rozumieniu znamion przestępstwa zgwałcenia.

 

W ocenie Państwowej Komisji, błędna była zmiana kwalifikacji prawnej dokonana w tej sprawie przez sąd II instancji, która w następstwie skutkowała złagodzeniem kary wymierzonej wobec oskarżonego przez sąd I instancji. Stanowiło to bowiem rażące naruszenie przepisu prawa materialnego i w istotny sposób wpłynęło na treść wyroku sądu odwoławczego.